امروز میخوام بخشی از خاطرات روز آخره حضور یه عزیزو براتون بگم
جریان از این قرار بود که صبح زود ساعت 7 وقتی من دم در شرکت بودم
دیدم موبایلم زنگ میزنه و این خوشگله میگه من تهرانم
هیچی کلا حواسم پرت شد
تا ظهر هم میگفت الان میام نیم ساعت دیگه میام
تازه سفارشاتی داشت که براش نگرفتم
چیزایی هم قرار بود براش بگیرم که نشد
من رفتم سر کلاس که زنگ زد
گفتم کجایی گفت مترو آدرس خواست دادم
اما اولشو به جای اینکه بگم بیا سمت بالا نگفتم و رفت سمت چپ
که حاصلش نیم ساعت چرخیدن بود
وقتی اومد راهش ندادن توووووو
بعد رفت پشت میز من لالا کرد حسابی تا من از کلاس بیام
ماشینو که برداشتیم
یکم چرخ زدیم تا تصمیم گرفتیم چکار کنیم
آریاشهر ، شهرک اکباتان ، ستاری ، فردوس ، کاشانی و ...
تا رسیدیم فلکه اول آریاشهر
هم فال داشتیم هم تماشا اما آخراش منو جای کباب میدید
که رفتیم شام بخوریم
اومدیم غذا سفارش بدیم بهم گفت حسم عوض شده میخوام گازت بگیرم!!!!
جدیا!!!!
و واقعا به سمتم هم حمله ای جانانه انجام داد
گارسون که اومد گفت ایشون پیتزا میخورن من هم ایشونو
دیگه کاملا مشخص شد که یه مشکلی بوجود اومده
به کمک و راهنمایی یکی از دوستان جستم
اما چشتون روز بد نبینه این بخشش خیلی ترسناک بود
چه جلافتا هم شده بود ورد زبونمون
قرار بعدیمون شهرک اکباتان بود
که به خرید
دیدار یکی از دوستان
قابل توجه بعضیها
بستنی خوری اونم از نوع مخصوصش
بعد چک و چونه فرودگاه امام
اتوبان آزادگان و خلبج فارس هم که حسابی شلووووووغ
پر از کامیون با رانندگی وحشتناک
تا رسیدیم فرودگاه
خداحافظی و رفتن یه عزیز
اما حین این خداحافظی
یکی ابراز وجود کرد و درخواست پناهندگی داد
یکی که یک هفته قبلش توسط یک سرکار خانم مورد حمله قرار گرفته بود
و دست و پاشو کلا از دست داده بووود
البته طی چندین مرحله عمل های پیشرفته
زیر نظر متخصصین متفاوت دست و پاش و درست کرده بودیم
اما هنوز احساس خطر میکرد و تصمیم به فرار گرفته بود
که با یک عملیات حساب شده و یک جاسازیه حرفه ای آماده خروج از مرز شد
قرار بر این شد که در فرودگاه فرانکفورت درخواست پناهندگی بدهد و یک عکس برای
من بفرستد
این 72 ساعت گذشته با دلشوره و نگرانی بسیار گذشت تا اینکه خبر خروج موفقیت آمیز
و پذیرش پناهندگی و رسیدن به سلامتش به مقصد به دستم رسید
قرار بود از آلمان عکسشو برام بفرسته که نفرستاد
اما به محض دریافت عکس در سایتم قرار میگیرد
آن شب هم با غمی بسیار رفیقمو و پناهندمو بدرقه کردم
یه نیم ساعتی هم در عوارضی منتظر شدم شاید برگردندونشون که خبر رسید رفتن
من هم با دلی آکنده از غم و قصه رفتم خونمون ، خونشون ، خونتون
نمیدونم یه جایی رفتم
.......
این داستان ادامه دارد
۲۴ نظر:
بازم بدقولی کرد؟ عجبا!!
من هی میگم این دوستمون با آفریقایی ها گشته خوی اونارو گرفته باورت نمیشه که! اما خداروشکر از دستش جستیا!
اتفاقا بعدش مطمئنم که رفتی خونتون چون تا وقتی پیش احسان بودی، با اون خطراتی هم که تازه تهدیدت میکرد،انگار کن رفتی تو اتاق تمساح ها!!!
میگم! راستی تو هیچ دفاعی از خودت نکردی اصلا؟؟! همینطور مظلوم مظلوم وایسادی نیگاش کردی؟ آخی ی ی ...!
الهی!اما بجاش جاش امنه... خدارو چه دیدی شاید تورو هم بتونه ببره پیش خودش;)
میگم! خوب مینویسا!
چرا گاهی هم خودت نمینویسی؟
مسیــــــــــــــــــــــح؟
رفت؟
مسیــــــــــــــــــــــح؟
رفت؟
این احمقانه ترین اتفاقیه که ممکنه بیفته
ولی من با این پست گریه کردم
گریه کردم
میدونم موعد نوشتنش فردا بود
میدونم عکسش نبود
میدونم چرا الان نوشته شد (البته با اندکی اعتماد به نفس)
بابتش ممنونم ازت
خیلی هم ممنونم
میدونم موعد نوشتنش فردا بود
میدونم عکسش نبود
میدونم چرا الان نوشته شد (البته با اندکی اعتماد به نفس)
بابتش ممنونم ازت
خیلی هم ممنونم
میدونم موعد نوشتنش فردا بود
میدونم عکسش نبود
میدونم چرا الان نوشته شد (البته با اندکی اعتماد به نفس)
بابتش ممنونم ازت
خیلی هم ممنونم
میدونم موعد نوشتنش فردا بود
میدونم عکسش نبود
میدونم چرا الان نوشته شد (البته با اندکی اعتماد به نفس)
بابتش ممنونم ازت
خیلی هم ممنونم
احتمالا رفتی خونتون
چون او که نبود بری خونشون
خونه ما هم نیامدی
مسیحانفس! غمگین نباش دوری از عزیز سخته ولی می گذره!
پريا آفريقايي رفت با همه گاز ، شيطنت ، شوخي ، دعوا ، جدي و ...
اما اونجا هم نشون داد كه يكي از معدود مرداديهاي بي معرفته كه خيلي دير خير ميده
در مورد دفاع كه در قسمت بعدي ميگم
اما فعلا دلم براي پناهنده تنگ شده
جاش پيشم خاليه
دقت كني گاهي خودم هم مينويسم
اما هميشه عمومي مينويسم
همين دو تا شعر قبلي
حسابي وقت گذاشتم تا از روي آهنگش بنويسم
باز هم به روي چشم.
مرحومه رفت كه رررررررررررفت
اما تو چرا گريه مردي؟
بابت انتشار هم خودت ميدوني علتش چيه ديگه!
ما ارادت خاص داريم
يكي يه حرفي ميزنه من 5 دقيقرو رعايت ميكنم
روشنا خيلي سخته
خيليييييييييييي
اولش ميخواستم برم بيابون و اينا
بعد ارشاد شدم رفتم خونمون
درست گفتي
ببخشید ببخشید!
اشتباه نشه
من از رفتن اوشون ناراحت نیستم که!
من اون موجود بی دست و پا رو گفتم!!!
آخــــــــــــی
منتظر ادامه ی داستان هستیم...
شما اگه دلت به حال اون سوخت و تنگ ميشد
اون بلارو سر بچه نمي آوردي
يادته چه بلايي سرش آوردي
ها
;)
براي ادامه داستان چند مرحله نيازه كه بايد انجام بشه
به وقتش مينويسم
این احسان اصلا نسل امردادی ها رو دگرگون کرده....دروغ که میگه، بدقولی که میکنه، دیرم خبر میده.
اینبار بیاد ایران باید براش یه فکری کنیم حتما
آره دیدم مینویسی گاهی، اما منظور من اینطور نوشتن بود. اینطور که همش رو خودت بنویسی یعنی.
نوشتنت رو خوشم میاد
به روي چشم پريا
عجب
مسیحا داداش خاطره ی خیلی گنگی بود
یا من در جریان گذشته ها نبودم
نمیدونم
من که وبلاگتو همشه دنبال می کنم از طریق فید
ولی نفهمیدم
اونی که تو نوشته ات ازش گفتی اسمش پریا بود؟ نظرات رو هم که خوندم خیلی چیزی دستگیرم نشد
بهرحال زیبا نوشته بودی
مهیار جان سلام
این خاطره مربوط به یکی از دوستان نزدیکمه که شب آخره حضورشو تو ایران با هم بودیم
سرکار خانم پریا صاحب امتیاز ؛ مدیر مسئول , و مالک وبلاگ پپری هستن
که لطف زیادی به بنده دارن
باز هم در این مورد خواهم گفت
مهیار آدرس وبلاگتو نداشتم که اونجا هم از حضورت و لطفت به وبلاگم تشکر کنم
و مطالب زیباتو هم بخونم
همینجا می گم متشکرم
مسیحای عزیز
مرسی از توجهت به نظر بنده
من وبلاگم رو مدتهاست دیگه آپ نمی کنم به همین خاطر آدرسشو ننوشتم
اگه فیس بوک هستی لینکتو بده که در تماس باشیم
من هر روز وبلاگ زیبای شما رو از طریق فید چک می کنم
و همیشه استفاده می کنم از مطالب جالبت
خسته نباشی
و همیشه موفق باشی
مهيار جان سلام
باز هم ممنون كه مطالب ناقابل منو ميخوني
تو فيس بوك هم هستم
http://www.facebook.com/masiha1
يا اينكه مسيح يا مسيحا رو جستجو كني
باز هم ممنون
بهم سر بزن
ارسال یک نظر