| با ماه رخي اگر نشستي خوش باش چون عاقبت هستي ما نيستي است انگار كه نيستي جو هستي خوش باش اين عکسي است که فضاپيماي وويجر از زمين گرفته است. عکسي که زمين را در فضاي بيکران نشان مي دهد. كارل ساگان فضانورد آمريکايي کتابي با همين عنوان نوشته است. در قسمتي از اين کتاب مي خوانيم: 
دوباره به اين نقطه نگاه کنيد. همين جاست. خانه اينجاست. ما اينجاييم. تمام کساني که دوستشان داريد? تمام کساني که مي شناسيد? تمام کساني که تابحال چيزي در موردشان شنيده ايد? تمام کساني که وجود داشته اند? زندگي شان را در اينجا سپري کرده اند. برآيند تمام خوشي ها و رنج هاي ما در همين نقطه جمع شده است. هزاران مذهب? ايدئولوژي و دکترين اقتصادي که آفرينندگانشان از صحت آنها کاملا مطمئن بوده اند? تمامي شکارچيان و صيادان? تمامي قهرمانان و بزدلان? تمامي آفرينندگان و ويران کنندگان تمدن? تمامي پادشاهان و رعايا? تمامي زوج هاي جوان عاشق? تمامي پدران و مادران? کودکان اميدوار? مخترعان و مکتشفان? تمامي معلمان اخلاق? تمامي سياستمداران فاسد? تمامي «ابرستاره ها»? تمامي رهبران کبير? تمامي قديسان و گناهکاران در تاريخِ گونه ما? آنجا زيسته اند? در اين ذره غبار که در فضاي بيکران در مقابل اشعه خورشيد شناور است. زمين ذره اي خرد در مقابل عظمت جهان است. زمين تنها جاي شناخته شده است که قابليت زيست دارد. هيچ جايي نيست? حداقل در آينده نزديک که گونه بشر بتواند به آنجا مهاجرت کند. مشاهدات? بله? استقرار? هنوز نه. خوشتان بيايد يا نه? زمين تنها جايي است که مي توانيم روي پاي مان بايستيم. گفته شده که فضانوردي تجربه اي است شخصيت ساز که فرد را فروتن مي سازد. شايد هيچ تصويري بهتر از اين? غرور ابلهانه و نابخردانه نوع بشر را در دنياي کوچکش به نمايش نگذارد. براي من? اين تصوير تاکيدي است بر مسئوليت ما در جهت برخورد مهربانانه تر ما با يکديگر? و سعي در گرامي داشتن و حفظ کردن اين نقطه آبي کمرنگ? تنها خانه اي که تاکنون شناخته ايم. |
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر